Tepetaklak Şiiri - Emre Aktas

„Tepetaklak eder seni
Yalnızlığın böylesi
Ömür törpüsü
Gençlik yitimi
Baharı eskiten yel gibi
Kışa veren sonra dalları, çiçeği“

Üç gün ardarda ağlamış bir güzel
Gözleri kan çanağına dönmüş
Avurtlarında sevgili uğruna dökülmüş yaşları kurumamış
Hıçkırıkları genzinde bir yumak gibi düğümlü
Mevsim sonbahar başları
Tek tük yapraklar yerde ve sisli bir akşamüzeri

Bel ki de zorluyor kendini bıkmak için ağlamaktan
Ağlayası gelmiyor aslında bir hiç uğruna
Ağlıyor gene de ağlamamak için çok sonraları

Seni ağlatan yalnızlıktır şimdi
Korkusu soğuk gecelerin sabahında yapayalnız uyanmanın
Yudumlarken hatta ilk kahveni
Masada yalnız durması fincanın

Yollar sana yabancı gelir
Her gün gördüğün suratlar hatta
Devrilir dünyan, gün ay değişir
Takvimde takılıp kaldığın günler olur
Koparamadığın sayfalar her sabah sana aynı günü getirir

Şimdi sen bir hazan bağında açan solan bir çiçeksin
Terketmek zor sana terkedilmekten
Unutmak zor unutulmaktan
Hergün aynı şarkıları dinlerken
Koparasın gelir sayfaları takvimden
Şimdi yatıp uyanmalıdır ta yüz sene sonrasında
Şimdi ölüp yeniden dirilmelidir bir hayat sonrasında
Gönül solmalıdır şimdi
Bir hazin aşk sonbaharında
Yeniden açmalıdır
Başka bir bağda,
başka bir zamanda
başka bir baharda

„Tepetaklak eder seni
Yalnızlığın böylesi
Ömür törpüsü
Gençlik yitimi
Baharı eskiten yel gibi
Kışa veren sonra dalları, çiçeği“

Ağustos ikibinbeş