Tepetaklak Şiiri - Tuğşah Bilge

İnsanın içinden gelir, otuz yaşına gelince hırçınlaşıp dünyaya haykırmak.
Çıkın der içimden, dışa vurabileceğim tüm feryat figanlar, barındırdığım yalanlar.
Birlikte yaşadık yıllarca ama yeter artık.
Çürütebileceğiniz başkasını bulun kendinize.
İnandırabileceğiniz saf, temiz, iyi çok insan var.
Ben artık kötüyüm gidin benden.
Tepetaklak edeceğim dünyayı, eğer birgün düz tarafını bulabilirsem.
Dönüp duruyoruz, kazandaki çorba gibi kaynıyoruz, hayat bitiyor bilmiyoruz.
Yanılıyoruz belki de, aslında yaşamıyoruz, talim yapıyoruz.
Öldükten sonra bizi bekleyen sonsuzlukta, kaybolmamak için.
Kim diyebilir ki ölünce ölmeyeceğimi.
Kim bilebilir benim tükenmeyeceğimi.
Doğmadan önce nerdeydim, belki cennette belki de cehennemdeydim.
Bilmezsem, hissetmezsem ne amlamı kalır nerde nasıl olduğumun.
Önemli olan doğruyu bulmak, doğru yanlış değilse.
Ama ne önemi var ki doğrular kişiye göre değişirse.
Kayboldum adeta oturduğum evimde.
Kendi kendimin içinde,
Çıkamıyorum, bu hayattan kurtulamıyorum, fark edemiyorum,
Kör oldum, göremiyorum güzellikleri,arıyorum bulamıyorum acaba kalmamış mı?
Yiyip bitirmişler mi ki tüm iyi niyetleri, bana kötü davranıyorlar.
Dayanamıyorum, tutamıyorum, çıkacak içimdeki cehennem ateşleri,
Yakacak herkesleri, kötülük eden işkenceci şerefsizleri.
Günah benden gitti.
Bıraktım serbestçe kendimi, içimdeki herşeyi,
Şimdi siz düşünün gerisini.
Girecek içinize, yavaş ve sinsi,
Yüzleştirecek kendinizle, aynada ki yansıma gibi göreceksiniz,
Bakınca göreceksiniz herşeyi, anlatmak istediklerimi.