Tepesini Dişliyormuşum! ! !

Seni anlatmaya çalışıyorum şiirle,
Olmuyor
Kalem de bir durgunluk ki sorma
“Yaz” diyorum “durma”
Cıh! ! ! ... yazmıyor...

inatlaşıyor benimle aklı sıra,
sıkılmış benden yorulmuş,
durulmuş kalem
kelimeler yetmeyince anlatmaya
canileşiyormuşum
tepesini dişliyor muşum,
hiç farkında değilim biliyor musun
kaç kere yakmışım canını
yine de yazamamışım aşkımı
eskiden böyle değilmişim ben

Kağıtta yüz buldu tabi kalemden
O da başladı hemen
Sen düşünce aklıma
Bir bir dökülüyormuş içim üstüne,
Hırçınlığımdan kazıyormuşum derisini
Kalemle ikisi düşman gibi
Yakıyormuşum canını
Sensizliğin verdiği tüm sitemi
Kusuyor muşum yüzüne
Araları açılmış sonunda kalemle
Dert yandılar bugün,
benden senden
Sen yanımdayken,
koynundayken
Yakmıyormuşum kalemin canını
Kazımıyormuş ellerim canice kağıdı...
Ne güzel anlaşıyorlarmış
Sevişirlermiş saatlerce
Kağıda, “ipeğim” dermiş kalem
Mutluymuş kağıt halinden
kalem üstünde gezinirken...
Eskiden seninleyken...