Tepelere Ev Kurmak Şiiri - Hikmet Nazlı

Tepelere ev kurmak vardı
Hafif kurak, yeşilimsi tepelere,
Sarısı da var gerisinde saf.
Ak ve boz taşların arasına.

Hobiden, fobiden uzak
Tepelere, harbiden.
Sarışın otların ortasına, çayır kuşlarının yöresine
Ev yapmak vardı küçümen.
Hem dibine birkaç gölge veren ağacın;
Şimdi meyveden kısır olsun.
Taşlanmış zamanında;
Sulu ve bereketli yemişler verdiği dönem
Darbelere katlanmış,
Kolu, budağı zedelenmiş.
Hora geçmemiş gayreti.

Hayatımın gölgesi gibi,
Tıpkı geçmişim gibi.

Ezici düzlüklerden kaçıp şu tepelere
Ev kurmak vardı
Betonarmeden, kurşun renginden uzak.
Arge değil amaç
Ki oyalanmak şöyle dursun
Geri kalan ömrü orada yaşayabilmek adına
En yükseklere değil; tepelere konuşlu.
Uzun bayırlara, müzmin eteklere.
Geceleri günahsız, ıssız.

Yapmak vardı yürekten bir emek sarf edip.
Korunaklı, güneşle barışık
Dokunaklı bir ev;
Köhne bir hayatın kahpe dokunuşlarından uzakta.
Civarı renkli çiçeklerle bürünüveren,
Etrafı şefkatli yapraklarla örülü.
Sere serpe; bahçesi sırf tepe.
Çitsiz, hudutsuz
Özgürlük kokulu buram buram
Kekik aromasıyla karışık, esintili hafif.

Hayat çok hukuksuz
Beli, bileği bükülü.
Hakikati aramalı, haklıca ve naif.
O evde; yalnız.

Düzlüklerin sahte zirvesinden uzakta
İnişli çıkışlı bir gidişatın rotasından ayrılıp

Girintili çıkıntılı yollardan ayrı
Tepelere ev kurmak vardı.
Harbi tepelere ev.
Apayrı.

14.08.2025

(Garip Dergisi – Kasım-Aralık 2025 – Sayı 2, s.9)