İstanbul; bir zamanlar,
Yedi tepeli şehir.
Yok şimdi o tepeler,
Doldu hep gökdelenler.
Göğü delmek,ne demek.
Nasıl? Kimin haddine.
Ne ayıp,ne çirkinlik;
Nerde eski güzellik.
Sızlıyor kemikleri;
Yahya Kemal*in şimdi.
Yıllarca hep çıkarak,
Tepelerden bakmıştı.
Aziz İstanbul*unu;
Sevmişti,sevdirmişti.
Nerde? Ah! O İstanbul,
Bir tarih mazi oldu.
Sınır ve son dinlemez,
İnsan hırsı tükenmez.
Son tepesi de gitti,
Koca İstanbul bitti.
İncittik ince ruhun,
Yahya Kemal üstadın.
Özür dilesek belki;
Bizi af eder mi? Ki.
24.Aralık.2006 İzmit
Şükrü TopallarKayıt Tarihi : 29.9.2007 06:45:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Doğu-Batı,Kuzey-Güney yönlerine doğru yayılan İstanbul nihayet bitti.Şimdi boş yer olarak sadece gökyüzü kaldı.Sıra gökdelenler de.Tepeler yok oldu,iyi ki Yahya Kemal Üstad*ımız bu günleri görmedi.
Yahya Kemal üstadın.
Özür dilesek belki;
Bizi af eder mi? Ki.
Eskidim galiba okurken düşündüm dar sokakları sıra sıra iki katlı evleri samimi görüşmeleri hala bazı bölgelerde var ama adına şehirleşme dediğimiz talan edilen yerlerde yazıkkı kalmadı ..geçmişin güzellikleri bizi affedermi ? güzel bir şalışma şükrü bey ne çok yazasım varmış şiirden uzun yorum olacak konu çok uzarda :)) neyse diyelim gönlüne sağlık sevgiler
TÜM YORUMLAR (6)