Kutlu yol Şiiri - İlyas Kaplan

gölgeler uzuyor güzün solgun yaprakların altında
eriyor vakit, kayıp gidiyor saatler
ağaçlardan kanatlanıyor serçe kuşları
çekiyor anaforuna teneffüs edilen her nefes

alaca vakitlerin hoyratça tırmaladığı
sağır vakitlerde bir çaresizsin
amansız kuyulara itilmiş bir yetim
elinden tutan yok, güneşin bile
loş kentlerde bir yalnız adamsın

başını kurtaramıyorsun göğü kana bürüyen
yıldızları karanlığa bulayan akşamların aldırışsız geçişinden

avuçlarında gül kızılı bir dua
nefes nefes solan hayatın özünü damıtmaya çağrılıyorsun
ellerinle elini tutamadığın sonsuzluğa
tükeniş rüzgarlarından uzak saçlarını
ahrete uzat şimdi

bir türlü aynalara sığmayan yüzünü
sonsuzluğa akıt şimdi

gözler yeni avuntular arıyor renkli kuyularda
bir göz kapağının ardına savruluyor kimlikler
bir cehennem alev alev yanıyor
rahmet yağmurunun altında ıslanıyorsun şimdi
yalnızlığın alakasını sonsuz komşuluğa çeviren
kutlu yolu adımlıyorsun şimdi

birikiyor vuslat müjdesi
bekliyor sonsuzluk kodesi

kalbi olan taşlar taşıyor
kan pıhtısı duvarına çengellenen
ılık maviliğe dokunuyor heyecanlar
bir türlü içine sokulamamış
bir dip akıntı olarak ne kadar da uzak
haydi binlerce yıl boyunca yolunda yürü

yokuş yukarı çıkmak ta bir akıştır
gönlünce yürümektir

redfer