Tenin Hüznü Şiiri - Nurcan Düzenli

Yağmur sonrası bir özgürlüktü ruhuma hakim olan, ruhumu hükmeden.
Ne zaman vursa kokusu burnuma ıslak toprağın, aklıma gelirdin hemen.
Sus sesin yankılanırdı geceye, ağlardım hıçkırıklar içinde.
Anlardım, anlardım kokunun özlemime vurduğunu.
İşte o zaman ağlardım...
Sesinin yokluğuyla sağır olduğumu anlardım.
Konuşamazdım, utanırdım sevgilim.
Bilirdim, kelimeler seni anlatmaya yetmeyecekti kimseye.
Gördüğüm bütün yüzlerde yüzün vardı, dokununca tenlerine, tenlerinde kokunun vurmadığı hüzün vardı.
Kaçardım, her yağmur gözyaşlarını akıtırdı üzerime, üşürdüm kalın giyindiğim halde.
Islanmak güzel değildi hiçbir zaman, yanımda senin ıslak saçların olmadıkça.
Uyumayı unutmak istedim her gece, gündüzüne gülüşünün eksikliğini hissetmemek için.
Bırakırdım kendimi, bırakırdım gecenin uçsuz uçurumuna.
Bağlardım yeni bir umudu ayaklarıma, tekrar tekrar atlardım bana döneceğin sabaha.
Yoktun, yoksundum, gözlerinin altın rengi bakışları olmadan yoksuldum.
Yoktun; geleceğimde, geçmişimde yokluğunda yoktum.
Ve unuttum sevgilim, kalbi uyuşan bir kadın gibi, adımlarını toprağa verdim.
Yağmur yağdı, yağmur ağladı, hatta canı yandı...
Yine kokunu burnuma taşıdı.
Burnumun direği sızladı, sensiz kalan bir bedenin yüreği parçalara ayrıldı ayrılmakla.