Tenekenin boyası Şiiri - Cevat Çeştepe

çocuk,
kaleminin ucunu önce yeşil yapraklara batırıp ormanları
ve sonra mavi dalgalara batırıp denizleri boyadı
derken güneşten üç-beş nokta başak rengi başak düştü ki
adlarına bereket yazıldı ve onlara tanrının armağanı denildi…

/sakın kristal sanılmasın, ucuz tenekeden iki yarım küredir dünya
güzelliğindeki sır, bu tenekelerin doğru renkler ile boyanmasında
bak, yeşili orman yeşilinin gölgesi, mavisi de denizlerin derinliğidir
aradaki sarı lekeler, toprağa güneşin damlattığı bereket rengidir/
.
.
.
çocuk,
yarım küreleri, ekvator çizgisinden yapıştırarak birbirine
yerleştirdi derslerini çalıştığı, masanın üzerine
ve sessizliğe sarıp kendini, beklemeye başladı ilk insan sesini
ama bu dünyada insanı boyamak için özel bir renk seçilmemişti ki…

/boşuna beklenilmesin, ses dediğimiz mutlaka insana ait değildir
işte bu yaprağın sesidir bu da denizin, mesele önce duyabilmektir
insandan gelen ses hızardan çıkar, sintineden ve bombardımandan
içinde gözyaşı taşır, ağaçlardan, dalgalar ve tarlada ki başaklardan/
.
.
.
çocuk,
yüzü ellerinin arasında, öyle daldı dünyaya, dolu bakışlarla
ve kaptırdı kendini renkler ve seslerin dansına
işte rüzgardan kelebek kanadı ve kumsala aşık denizin esintisi
sonra düşündü, acaba insanı olmayan bir dünya daha mı güzeldi…

/derken bir ses gelir dışardan, ne olduğunu anlayamaz şaşırırsın
sabah uyanamazsın der o ses, hadi yat yavrum yoksa geç kalırsın
öte yanda dünya yavaşça dönmeye başlamıştır, masanın üzerinde
heyecanla kucaklayıp durdurmaya çalışırsın, bir garip duygu içinde/
.
.
.
çocuk,
dünyayı durdurdu ve kalemini sevgiye batırıp insanları boyadı
bugün değildi ama iyi biliyorum ki, günlerden yarındı….