Gel demek mi daha zordu,
Yoksa gelmek mi?
Sev demek mi beni yordu,
Yoksa sevmek mi?
Tükendim sevgili,
Dağılıp gittim yollarına bakarken.
Nice kayalıklara çarptım,
Peşinden koşarken.
Nice uçurumlardan düştüm,
Sana ulaşmak isterken.
Katettiğim yol,
Çıktığım yolculuğa değmedi.
Uğruna her şeyi yakıp yıktım da,
Yine de gönlün aşka boyun eğmedi.
Söyle sevgili;
Yol mu daha zordu,
Yoksa yolculuk mu?
Dünya bir sahne ise;
Roller mi beni yordu,
Yoksa oyunculuk mu?
Gitme vakti geldi,
Son sahnenin son satırları yazılmakta,
Onda da ümit tükendi.
Anlamadım ki;
Sen mi bu kadar güçlüydün,
Ben miydim böylesine zayıf?
Sen mi taştan yaratıldın,
Yoksa ben mi topraktan?
Mayamız mı farklıydı,
Yoksa dünyamız mı?
Ar namus diyorsun da;
Hayamız mı farklıydı,
Yoksa rüyamız mı?
Ben her şeyden arınmış,
Ben karşında üryan iken,
Kim bilir belki de,
Sendin tene takılıp kalan,
Ve belki de;
Bendim tendeki canı arayan.
Kayıt Tarihi : 12.5.2020 00:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Gel demek mi daha zordu, Yoksa gelmek mi? Sev demek mi beni yordu, Yoksa sevmek mi? Tükendim sevgili, Dağılıp gittim yollarına bakarken. Nice kayalıklara çarptım, Peşinde koşarken. Nice uçurumlardan düştüm, Sana ulaşmak isterken. Katettiğim yol, Çıktığım yolcuğa değmedi. Uğruna her şeyi yakıp yıktım da, Yine de gönlün aşka boyun eğmedi. Söyle sevgili; Yol mu daha zordu, Yoksa yolculuk mu? Dünya bir sahne ise; Roller mi beni yordu, Yoksa oyunculuk mu? Gitme vakti geldi, Son sahnenin son satırları yazılmakta, Ondan da ümit tükendi. Anlamadım ki; Sen mi bu kadar güçlüydün, Ben miydim böylesine zayıf. Sen mi taştan yaratıldın, Yoksa ben mi topraktan. Mayamız mı farklıydı, Yoksa dünyamız mı? Ar namus diyorsun da; Hayamız mı farklıydı, Yoksa rüyamız mı? Ben her şeyden arınmış, Ben karşında üryan iken, Kim bilir belki de, Sendin tene takılıp kalan, Ve belki de; Bendim tende ki canı arayan.
Değerli üstadlar Allah kimseni sizin dilinize düşürmesin :)))
Ar namus diyorsun da;
Hayamız mı farklıydı,
Yoksa rüyamız mı?
Ben her şeyden arınmış,
Ben karşında üryan iken,
Kim bilir belki de,
Sendin tene takılıp kalan,
Ve belki de;
Bendim tendeki canı arayan.
Şiirde bir ayrılık sahnesi yaşandığı kesin.
Ancak şair bu ayrılık sahnesinde anlatılanları benim anladığım gibi anlatıysa bu şiiri yalnız kendisi için yazmalı ve hiç paylaşmamalıdı diye düşündüm.Neden sorusunun cevabı aşağıda gelişi güzel sıralanmış paragraflarda...
Bu ilişkinin ahlaki bir ilişki olmadığıyla ilgile detaylar.
1)Gel deyince gelmeyen bir buluşma hali veya gel dememe durumu...
2)Peşinden koşmaktan yorulan sevgili...
3)Karşıtarafın boyun eğmemesi...
4)Sürekli rol yapmak zorunda kalışı,
5)İsteklere direnip namustan bahseden karşı taraf ama yaşanmışlıklar...
6)Aynı mayaya sahip olmak,
7)Ten uyuşmazlığın sebep gösteren sevgili,
8)O teni seven hep birlikte olmak isteyen sevgili...
Herşeye rağmen yanlış anlamıyı ümit ediyorum.Bana göre insan bir takım hatalar yapar.Bu kişiye göre bir hata değil övünç duyulacak bir eylemde olabilir. Ancak toplumun genel ahlak anlayışına uymuyorsa bu dillendirilmemeli ki toplum bu durumu kanıksamasın, topluma yol olmasın.
Şiir tam anlamıyla zamane ilişkileri üzerine kurgulanmış veya yaşanmışlıklar üzerine oturmuş.İki tarafında hayasızlıkta bir biriyle yarışır olması bunu ar duygusundan yoksun bir şekilde birbirleriyle konuşup yine de bir ortak zeminde buluşma çabaları...
Şiir bir kurgu değilse Olay kişileri bizden birileriyse ve bu şiirleştirilecek kadar aleni hale geliyorsa...Vah ki vah bu milletin haline...
Bu başkakarına da yol olur diye uluorta anlatılacak bir duygu düşünce paylaşımı olmamalıydı...
Eğer ben yanlış anlayıp düşündüysem affola...
DÜN BUGÜN
Mutlu, huzurlu, sağlam bir evlilik mi isteniyor?
(Tabii, biz evlilik dedik, ilişkinin şekline.
Arkadaşlık, flört, uzatmalı, günlük... Ne bileyim, şimdiki gençler o kadar farklı anlayışlar ve ilişkiler içindeler ki...)
"TEN ve RUH" uyuşması olan iki insanın evliliğinden daha mükemmeli olamaz.
Yoksa nefsani duygu ve isteklerini giderene kadar cezbeder, her iki taraf birbirini. Sonrası doymuşlukla birbirinden uzaklaşma.
...
Ar, namus...
O derece yakınlaşma olunca, arka planda kalır.
Arzuların ve nefsin ağırlığında ezilir gider.
Şiirde bu konular sorgulanmış gibi.
Özellikle sonuç kısmı çok çarpıcı.
Dünyevi hazlar, nefsin deli tayları olur. Gem vurulamaz, zapt edilemez.
Hele ki işin içinde karşılıklı hissiyat var ise.
.
Neyse…
Güne gelen şiir güzeldi.
Dünü bugünü düşündürdü.
ŞAİRİ KUTLUYORUM.
Saygıyla…
Şair bey insanların hür iradeleriyle yaptıkları şeylere kendilerine önceden biçilmiş rollerin ifası olarak bakıyorlar ki bu asla doğru değildir. Zira kader kulların oynamaya mecbur oldukları önceden yazılmış birer senaryo değil kulların atide yapacakları davranışları ezeli ilmiyle bilen Allah'ın onları notlar olarak ana kitaba yani LEVH-İ MAHFUZ'A kaydettirmesi dir. Yoksa iradenin, aklın, mantığın ve vicdanın bir manası olmazdı.Ayrıca bu mahlukata bir zulüm olurdu ki Rabbimiz zerre kadar bile olsa öyle şeylerden münezzehtir! Yani o hiç kimseye zulmetmez ama aklını, mantığını, vicdanını ve irade-i cüziyesini doğru şekilde kullanmayan kullar kendilerine zulmederler vesselam.
Herkese hayırlı çalışmalar ve meşru muhabbetler temenni ederim.
TÜM YORUMLAR (9)