Tencere Şiiri - Hakan Pomakoğlu

habire kaynar tencere
bilinmez nedir pişen ne değildir?!...
kapanır kapak gece;
kimdir hükümdar... köle kimdir?!...
sence "diyecem" diyemiyorum;
tam dilimin ucunda-
bu ne acîb bir husus
tu!...

yıldızlarca yıldız çaktı gözümde,
şimşek şimşek zonklamada beynim
her halûkârda
iç içe geçmiş hayal ve gerçek;
başı gaib sonu meçhul bu girdapta
bir yandan çekip gitmek ağır basıyor
bir yanda büyülü sevmek...
vurmuşum vuracağım kadar dibine
bir kurmaca alemin
mefkurem ölesiye kürek çekmek
mahkumu olduğum hakikate...
son bir ıkınış, ha gayret!
derken açıldı kapak bitti kabus
her şey sus pus
tu!...

yine düşüverdim kucağına
gündelik telaşelerin;
kütür kütür gerinmede oysa nüve tomurcuk...
parlayan tebessümlerinde güneşin
çimlenmede göz alıcı umut
cıvıl cıvıl renkler... mayhoş kokular... çeşnî tatlar...
dal budak salmada esrik hazlar
göğerip serpilmede yaşamın özü
usul usul...
bir perde daha aralanmada
ya da bütün bunlar küllî düştü
bir bana mahsus
tu!...

altta fokur fokur bir ateş
üstten gümbürdenir yer gök;
geçmiş geleceğe pranga
ölüm hayata çifte perçin
yekûna bak heyhât
tamtakır ruhum...
her son bir başlangıca gebe gerçi
kim yazar sahi kim okur?!
işte bu kıldan ince usturadan keskin
bu paradoksun tam ortasında
biz insancıklar
her gün biraz daha mı pişmekte?!
yoksa bu da mı bir hokus pokus
tu!...

habire karıştırmada üstelik tencereyi bir kepçe?!...

Adıyaman, 2002