Temmuz Korkusu Şiiri - Kağan İşçen

erteledin kendini beğenmiş yaz yapraklarımı
aklımdan çıkmıyor inatçı yerine oturmuş dünyaların
kafamı kaldırıp baksam asfaltsız yolların vaz geçilmezliği
yırtar genzimi
caddeler sereserpe
küstahlığıma kıl
neon olma yalvarırım
ben diyordum ki
karanlık serenatın olarak kalmak diyorum
bu alemimin servi revan boyluluğu
çanak tutsun daracık yollarına halsiz temmuzlarımın

balkonumdan görünen dünyanın yolunu yazdım
sen çıktın ortaya
temmuz korkularımı atamadan hıçkırıklarımdan
deli divane ettin çocukluğumda oynadığım oyunlarımı
ne bezirgan başı açtı kapıyı ne çanak çömlek patlattım
ya kaçtım senden ama hep yakalandım

ellerin hep bir başkasında ve uğultusuz güz ikindisi
sinemada arka koltuklar gene boş
koyu karanlıkta kendimi izliyorum
hanemde yapayalnızım
tüm boşluklara bağırmaya mesafeli
arkadaşlarıma anlattığım orman masallarıyla ilişkili
iki arada bir derede kalmış üsküdar gibi

kararsızlık dedin mi orda dur
mutlaka üsküdardan kalkacak
vapurlara takılmıştır hatıra defterim
anılarımda sen anılarında yalnızlığım
defterimin arasında martı sesleriyle saklıyorum seni
allah vermeye özleyip de açıp bakacak olsam
nazlım canım aşkım benim kız kulesi
sevgilim benim istanbulum sensin sen

gel hadi be naz etme be
sana ada vapurlarının akşama doğru kaprislerinden
mavi bir koleksiyon yaptım
iskele huylu değilsin biliyorum aşkım
bırak gene de yanaşsın yazlı yalnızlığına yankısızlığım
piknik yapsın serin çam kokulu saçlarında
şair ruhum
kafamı kaldırıp baksam ışıksız limanların vaz geçilmezliği
belki tedirginim
belki yüküm var yığınlarca
uzak sensizliklere taşıyacağım
ama sanki senmişsin gibi
gitsem gitmek olmaz
dönsem dönmek
söyleyecek bir eylemim kalmadı arya seslim
sensizliğimle yanyana ve aynı andayız
hem çöl hem muson hem taş kaya hem tundra

'vurmalı çalgısıyım bakışlarının
kalbim tempo tutuyor hayata bana her bakışında'