Temmuz Akşamları -Çobanımsı Yalnızlıklar 13

Kimi görkemli akşam yemeklerine;
Kimi ah! o el kiri paralara;
Kimi çok yıldızlı otellere;
Kimi de model bir otoya biner gider.

Sevgili temmuz akşamları:
Yalnızım yine..

Şimdi ben, Islak diye kimsenin oturmadığı
bir sahil bankının sol tarafına kurulup,
ince belli bardaktan demli bir çay ile birlikte
susam kokulu simidin yarısını mı yemeliyim?

Ağzıma çiklet yaptığım eskilerden bir şarkının melodisini
yağmur sesine verip,
ayakkabımın deliğine aldırmadan
caddelerin su birikintilerine basarak mı yürümeliyim?

Yağmurdan kaçışan belli belirsiz gölgelerin inadına
Ağırdan ve ardıma bakmadan mı yürümeliyim?

Yüksek binaların sayamadığım ışıklı pencereleri
birer ikişer karardığında;
ağırlaşan göz kapaklarıma söz geçiremediğimde yani..
yine o ıslak bankta mı kıvrılıp uyumalıyım?

Yeni güne aç martıların çığlıklarıyla uyanıp,
şehir denen o canavarın kollarına atmalı mıyım kendimi?