başaklar bile sarardı
sen hala karanlıklardasın
bense uzaktan uzağa seyirciyim aleme
kartallarla dost oldum yükseklerde
göllere daldım sunalarla dolandım
yol kenarlarında da bekledim çakıl taşlarıyla
kimi zaman yel esti bağrıma bağrıma
kimi zaman kavruldum çatladı dudaklarım
ay ışığı vurdu gönlüme
yıldızları saydım yorgun gözlerle
ateşi karıştırırken dünyanın ciğerine üfürdüm sigaramı
belkide adını sayıklarken unuttum konuşmayı
düşündüm çok düşündüm
dünya dedim dönüyor
acısıyla tatlısıyla dönüyor
her ne kadar bir yanım eksik olsada
kalırım dedim ayakta
yaşarım dedim kaderin inadına
yürüdüm sıyrıldım kabuğumdan da yürüdüm
ardıma bırakmadım hiçbirşeyimi
ne dağları titreten naralarımı
ne tan yellerinde ki titreyişlerimi
doldurdum ceplerimide yürüdüm
gözlerimi yerden kaldırdığımda
zebaniler vardı karşımda
meğer damsız almıyorlarmış temmuza adamı
Kayıt Tarihi : 13.4.2005 17:02:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!