Temmuz·•• Şiiri - Ergin Borobey

Temmuz geldi…
Ağustos böcekleri gibi,
Senlen böyle kaç zaman,
Geçip gidivermişti velhasıl…
Gün kahkahaları olduk,
Bir kutu kibrite,
Bir tutuşmalık çırpınmalar,
Yanıyoruz şimdi sevgilim…
Solmuş gitmiş rengi külün,
Gökyüzün simsiyah,
Bir bir uçuyoruz şimdi…
Vesikalık konuşmalar ve kayıp gözyaşları.
Nasılda başıboş geçiyor zaman.
Üsküdar’ın Salacağın, Moda’nın,
Terennüm tadı bu aşkların,
Aciz ve merhametsiz bu sevgilerin,
Bir hatırası yok artık,
Kalın puntolarla yazıyorum bunları.
Kimse sevmiyor anla artık!
…
Sebepsiz ayrılıkları unutma!
Kendini kaybettiğin yaşamlara.
Teslim et her şeyini.
…
Uzağımda olsan bile,
Yakınlar sürer elbet.
Unutmuşun işte hayret!
…
Güneşin denizle birleştiği yerde,
bir yakamoz düşer içime.
Gözlerimde ışıldayan sonsuzluk iz kovalar.
Ve şimdi her ne kadar uzaktaysa umut,
Denize fırlattığım “can” kırıkları kadar!
Acımasız bir yaşam gibi,
Sonsuz bir ihtimal gibi;
Düşüme dokunuyor her şey…