Temmuz Şiiri - Mehmet Özcan

Her temmuz geldiğinde,kendimi tanıyamam,
Düşünce girdaplarında, savrulur dururum.
Temmuz heyecan,temmuz coşku,temmuz sevgi,
Temmuz ayrılık, temmuz nefret, temmuz yalnızlık...

Her temmuz geldiğinde,aşkım tazelenir,
Sevdiğim aklıma gelir bir anda.
Öylesine saf,öylesine sade,öylesine mahçupluğuyla.

Bir temmuz akşamıydı seni görüp, seni sevmem,
Ve bir temmuz günüydü senin evlenmen.
Oysa istanbul kadar sevmiştim seni,
İstanbul kadar özlemiş,
Ve o kadar istemiştim.

Seni,yalnız seni, gecelerime ortak etmiş,
İsmini akdenizle birlikte yazmıştım,
Seni sevmiştim,
Umutsuzda olsa,erişilmezde olsa,sevmiştim.

Şimdi sen yoksun ama,
İstanbulda temmuz akşamları,
Gecem ve yalnızlığım,
Hep var ve hep olacak
Unutma...

Yine bir temmuz akşamı,
Sımsıkı sarılmışım yalnızlığıma,
Aşkımı kalbime gömmüş,
Kalemimin mürekkebinde yeşertiyorum,
Unutma, unutma...