Temel Besin Aşk Şiiri - Yorumlar

Makineleşmiş dünyanın beklentilerine cevap vereceğim, Teknoloji’nin hızına yetişeceğim diye, insanın tek varlığı olan hayatını feda ediyor olması, bir robot misali tekdüze yaşaması ne garip. Öyle bir kaptırmışız ki kendimizi hayatın rutinliğine, arkadaşlıklar, dostluklar, kardeşlikler ve bir zamanlar anlatılan o yüce, efsanevi aşklar yok olmuş şekilde. Birilerinin bize "bravo" demesi için çalışıp çırpınmak, bu uğurda kendimizi yalnızlaştırmak, gerektiğinde insanları kullanmak ne kadar anlamsız oysa. Öyle bir zamanda yaşıyoruz ki artık her şeyin sadece ve sadece çalışıp, para kazanıp hayatın stresi ile baş etmeyi öğrenmek olduğunu düşünmeye başlamışız. Tüm amacımız hayatta kalmak için temel gereksinimler olan ekmek, su ya da nefes alabilmek olmuş. Hepimiz biraz daha geçim standartlarımızı yükseltmeye uğraşırken asıl gereksinimiz olan "Aşk’ı bertaraf etmişiz. Halbuki o değil midir insanın içini kıpır kıpır eden. 0 değil midir insanı hayata karşı güçlü kılan. Biz insanoğlu unutkan yaratıklarız. Aşkın da bizi her zaman hayata karşı güçlü kılacağını, onun sayesinde zorluklarla mücadele edebilmeyi öğreneceğimizi, acılara göğüs gerebilme yeteneğine sahip olabileceğimizi unutmuşuz muhteşem duyguyu hayatımızın, daha doğrusu zihnimizin en tozlu tarafına itmişiz. Örümcekler yuva yapmış üzerine ve bizler birer hastalığın pençesine düşmüşüz. Evet hepimiz hasta olmuşuz fakat bununda farkında değiliz. Temel besin ihtiyaçları ile hayatta kalmaya çabalamaktayız. Doğru gayemiz bu ama yanlış tedavi ne zaman doğru sonuç vermiş ki? Hal böyle olunca bizlerde artık sürekli bir şikâyet halinde dilimizde ne oldu bize diyerek kendimizi tüketmekteyiz. Aşkın bizi yeniden şekillendirmesine fırsat vermemişiz. Sonunda hayata adapte olmak, dış dünyaya alışmak, ayak uydurmaya gayret göstermek gibi sorunlar çıkmış meydana. İçine kapanık, yüzleri gülmeyen, her ihtiyacını elindeki teknoloji canavarı ile gidermeye çalışan, kafaları sürekli önde bir nesil yetiştirmeye başlamışız. Yanı başımızda duran, elimizi uzatsak bize kucak açacak olan Aşk’ı görmemek için sıkıca kapatmışsın gözlerimizi. Artık bir kalbe sahip olduğumuzu unutmuş, duygularımızı boş vermiş, yaşantımızda renkler solmuş, anlamsız, boş, yavan bir beden oluverip çıkmışız. Hayatta var oluş sebebimizi unutup, kendimizi makineleşmiş dünyaya adapte etmişiz ve alışmışız bu anormal yaşam tarzına. Aşk olmayan bir hayatta maharetini yitirmiş haliyle. Aslında acıkmak gibi susamak gibi hatta, nefes almak gibi bir ihtiyaçtır aşk yani ister ağaca ister kuşa ister kula ister tanrıya nasıl adlandırsanız adlandırın Hayatta kalabilmek için temel besindir AŞK

HUBAN ASENA ÖZKAN