Telvin Şiiri - Sevda Zeynep Karadağ

kapayınca şehir ışıklarını dizinde yorgun evler uyutup
esmerdir usulca çekilir gecenin sürgüsü
yarım kalan bir dudak kendine bükülür
sen şeytana uyarsın uluorta
ben sana yürürüm arınmış adımlarımla güpegündüz
kör olur gözünden düşeriz dünyanın
anlık bir ölümü bölüşür iki ruh bir beden
aşk karanlık bir sokağın çatı katı
ve uzak kadınlar derininde kırılır aynalarım

suretim hiçlik
hevesim yüzümden düşen bin parça

su deniz olur deniz somurtkan bir adam
sabaha karşı iki sefil dize düşer gizli bahçemdeki nar ağacından
tanelerini toplarım bir adam bir adam daha...
iğne deliğinde süzülen ışık ilk harf ressamın dilinde telvin
başı önde günahlar gibi kara bir tendir hibe edilir
arınsın diye nar lekeli kadınlar

başımız yağmur kuşları
başımız nemli bir masal hiç inanmadığımız
adını ben koyarım renkler ve sen barışır

su boğulur ve beden ve hürmüz ve ehrimen

taflan dergisi.