Televizyon Şiiri - Sena Demir

Tüm ümitler yorgun ve uykusuz,
Bir kaç çamaşır ipinde asılmış umutlar.
Ve terkediliyor paslı vicdanlar,
Kapısına takılan tek zincir,
Belki birgün açılmayı bekliyor.
Hisler uyuşmuş, sarhoş
Nefis kalbi esir almış can kafesine.
Köhne, hezimete uğramış bir teknede,
Sonsuzda kaybolmaya taşınıyor.
Akıl takılıp kalmış heveslere,
Kendini kurtaramıyor.
Zaman para gibi harcanıyor,
Televizyonlarla kaplı bir dünyada.

(1995)