Telefonun Ucunda Şiiri - Burak Güven

Telefonun Ucunda
İki aşık,
Kalpleri ritim değiştiriyor
Birbirlerinin utangaç seslerini işittiklerinde,
Gözleri daha bir güzel bakıyor
Kötüler ve kötülükler dünyasına.
Küfre karşı savaşıyor
Fakat argoda buluyor samimiyeti
Dilleri,
Kıpkırmızı ve hatta yutuyor çoğu kelimeyi ,
Dillerinden,
Bal damlıyor.

Telefonun ucunda
İki aşık,
İşsizler tabii, üstelik gözleri de kör,
Hayal kuruyorlar gelecek için
Kolaymış gibi.
Planlar, bireysel hayallerden çıkıyor,
Sonradan ekleniyor birileri,
Yıkıyor hayalleri, idealleri,
Sevgili gibi,
Arkadaş gibi...

Telefonun ucunda
İki aşık,
Tereddüt içinde her ikisi,
Karın doyurmuyorsa
Aşkın nerede hikmeti?
İki maşuk sarılıp yatsa,
Çıksa aşkın bestesi,
Bir bela, bir tasa, bir ölüm...
Duyulur kabusun sesi.
Gönüldeyse aşkın yeri,
Gayri-resmidir hissesi.

Telefonun ucunda
İki aşık,
Ve ne acı!
Konuşuyor iki yabancı.
Aşıklar ekiyor toprağa,
Ekilen tohumun adı gurur,
Arsa ise, vicdan arsası,
Kurşun değil, ok değil
Geçer mi aşk yarası?
"Seviyorum" sözcüğü
Küfrün en kabası.
Çaba göstersin aşıklar,
Çaba,
İnsan kalma çabası!