Telefon Şiiri - Özge Özgen

Şimdi nasılsın bilmiyorum..
Yüzün hangi perçemin kızıldığından esinlenmiştir.
Yada ellerin hangi telefon tuşunda, kulağın kimin yanındadır,
Bilmiyorum..
Böyle, kara bir delik var dünyada, üzerinden geçiyorum.
Kalbim ağlayan bir çocuğun kirpikleri
Ve zaman bir su ağırlığında ilerliyor burada
Bazı şarkıları bağırarak çağırıyorsun, duyuyorum...
Bazı şiirler vardır hani
zeytin yapraklarıyla üstünü karalıyorsun...
Eylül ayrılıkların şehri demiştln de inanmamıştım.
Meğer insan kırılınca, ne çok yorulurmuş kalbi.
Sonra göçermiş ,
Kendimden biliyorum
Geçmeyen yorgunlukları...