Telefon Şiiri - Xalide Efendiyeva

Sevirem sözünü düymeler deyir,
Esrimiz kağızı, qelemi danır.
Düymeden Esliler, Keremler deyil,
Ellerde telefon işığı yanır.

Bir qısa, bir uzun fitin sesiyle,
Kiçicik ekranı döyür mesajlar.
Bir kövrek, bir titrek eşq hevesiyle,
Sevenin nebzine dönür mesajlar.

Balaca telefon göyerçin kimi,
Ürekden üreye sevgi daşıyır.
Sehirli çıraqdan çıxan cin kimi,
Arzuya, ümide, eşqe baş eyir.

Herden de bir qara keşişe dönür,
Bir eşqin yolunu bağlayır düyme.
Ürekde arzular, inamlar ölür,
Barmaqlar altında ağlayır düyme.

Getmisen ne vaxtsa meni arayan,
Sözlerin telefon yaddaşındadır.
Yegane tesellim seni qoruyan,
Qelbime yazdığın mesajındadır.

Mesaja telefon düymesi deydi,
Silindi ekranın hafizesinden.
Kaş bele eşqim de çıxa bileydi.
Üreyin ehate dairesinden.

BAKI
31.08.2005.

Düğmeler söylüyor sevgi sözünü
Ediyor çağ kağıt kalemi inkâr.
Düğmeden Aslılar Keremler yanmaz,
Ellerde telefon ışığı yanar.

Bir kısa bir uzun sinyal sesiyle
Küçücük ekrana yazar mesajlar.
Duygusal bir titrek aşk havasıyle,
Sevenin nabzına benzer mesajlar.

Küçücük telefon güvercin gibi,
Yürekten yüreğe aşk götürmede.
Sihirli lambadan çıkan cin gibi,
Arzuya, ümide, aşka amade.

Bazen de bir kara keşişe döner,
Bir aşkın yolunu bağlar düğmeler.
Yürekte arzular inançlar ölür,
Parmaklar altında ağlar düğmeler.

Gitsen de kalacak beni arayan
Sözlerin telefon hafızasında,
Tek tesellim seni hiç unutmayan
Kalbime yazdığın aşk mesajında.

Basınca düğmeye silinir hani
Mesajlar telefon ekranlarından
Aşklar da böylece çıkabilseydi
Kalplerin kapsama alanlarından.

Uyarlayan: Osman Tuğlu