Telefon Şiiri - Fuat Eriçok

bir telefon gelmişti
elli bir oynuyordum
abim arıyordu
kağıtları masaya bırakmıştım
kulaklarım zonkluyordu

denizden koca bir tanker geçiyor karşı sahili kapatıyordu
garson zeki “çay ister misin abi? ” diyordu

abimi dinliyordum
camda minik kar tanecikleri

abimi dinlemek istemiyordum
o söylüyordu söylüyordu
kar tanecikleri cama çarpıp çarpıp eriyordu

tanker pencerede kayboluyor kanlıca yeniden görünüyordu
masada oyun kağıtları sersefil
sekizler papazlar karolar maçalar
televizyonda bir kadın hüzünlü bir şarkı söylüyordu

bilincimle yeniden buluştuğumda
tipiye dönüşen karda bebek parkında yürüyordum
elimde bir simit
farkındasız yarısı yenmiş
cebimde iki paket kağıt mendil
ne zaman kimden aldığımı bilmediğim

bomboş ıslak banklar
iki kadın soluk soluğa geçiyor yanımdan
buharlaşan nefesleri arkalarında

dadıların gezdirdiği çocuklar sıkı sıkı giydirilmiş
çıplak çınar gövdelerinde yer yer biriken karlar

telefondaki kırık ses bir gidip bir geliyordu
duyup unutuyor unutur unutmaz duyuyordum

caminin yanından bebek yoluna geçiliyor
geçtim
sandalların yanında çay içiliyor
içtim
denize attığım simite martılar üşüştü
gri mavi deniz soğuk üşüyorum

abimin sesi kırık kırıktı
benim içim üşüyordu çok üşüyordu

deniz feneri mezarlığa göz kırpıyor soğuk
eğri büğrü mezar taşlarında görünüp kayboluyor
vakit akşama geliyor mezar taşları soğuk

telefondaki ses - abimin sesi - titriyordu

bir adam balık tutuyor bu havada
balıklar oltada kıvranıyor
kovada beyaz beyaz ölüyor
adam sarı muşambasında büzülüyor
sigarası yanıp yanıp sönüyor

bilincim bir gidip bir geliyor
denizden yine turuncu bir tanker geçiyor
kaptan köşkünde “no smoking” yazısı kıpkırmızı

telefonda abim

hırıltıyla geçiyor kocaman bir otobüs yanımdan
bu havada bu yolda çok fazla hızı
ardından taksiler özel otolar kamyonlar
vızır vızır işliyor trafik asfalt kar tutmuyor
kaldırımlar beyaz soğuk

abim diyor ki
ne diyor?

martılar denizde dönüyor dönüyor dönüyor

titreyen kesik kesik ses
başım dönüyor dönüyor dönüyor

çok iyi hatırlıyorum gözümün önünde
oyun masasındaydım elli bir oynuyorduk iyi hatırlıyorum
karşımdaki doksan üç açmıştı
solumdaki muzdarip solcu elektrik mühendisi dilaver çifte gidiyordu

telefon iki kere çalmıştı cebimde uzun uzun
iyi hatırlıyorum tüm bunları
kaç eldir joker gelmediği için küfrediyordum
üniversitede rektör sekreteri zekai yanımda bulmaca çözüyordu hatta

beykoz çok net görünüyor cam gibi
“yine kar topluyor” diyor kısık sesiyle emlakçi selahattin
“akşam fena yağacak”

kağıtları öylece bırakmıştım masaya telefon çalınca
yol kenarındaki çelik halat bariyer bölüyor yolu
geçemiyor insan ne o yana ne bu yana
asfalt bozulmuş iyice
kılıksızın biri denize tükürüyor dolu dolu
kötü kötü bakıyorum o da bana

açmamıştım telefonu önce
bekliyerek nefesim kesik
açmak istememiştim

abim “sakin ol! ” diyordu heyecanlı bir sesle
sakindim
yan masada okey oynuyorlardı
sakindim
donuk bekliyordum

televizyonda bir kadın şarkı söylüyordu
abimse karımın öldüğünü

kadın gülerek acıklı bir şarkı söylüyordu
denizden yine bir tanker mi geçiyor ne
karşı sahili göremiyorum
martılar nereye gittiler dönmüyorlar artık?

“sabaha karşı.. annesi kardeşleri yanındaymış..”
uyuyormuş öldüğünde
doktor öyle demiş abimin söylediğine göre
“başın sağolsun.. allah kızına uzun ömür versin”

fener sürekli yanıp yanıp sinyal veriyordu
yeşil ara yeşil ara yeşil ara

telefon kapanalı saatler olmuştu
rumelihisarına çoktan dönmüştüm
beykoz hâlâ çok net görünüyordu
boğaziçi kirli karanlığına bürünüyordu

karım durmadan ölüyordu
tekrar tekrar ölüyordu

artık elli bir oynamıyorum
hiç sevmiyorum o oyunu
hiç sevmiyorum

(kasım ’06)