Telefon Şiiri - Kağan Sami Pekgökgöz

Yine canım sıkıldı
Ve yine seni düşünüyorum
Konuşamıyorum telefonda
Sesini dinlemekle avunuyorum
Belki farkına varmışsındır
Bu arayanın ben olduğumun
Belki de...
Belki de sıradan biri sanıp
Umursamamışsındır

Sesini duymaya bile yüreğim dayanmıyor
Korkuyorum heyecanımı fark edeceksin diye
'Benim' demek geliyor içimden
'Deniz gözlün'
Ama bir şeyler kilit vuruyor dilime
Öylece susup seni dinliyorum

Galiba annendi bu kez açan
Besbelli ona çekmişsin
Onun sesi de senin ki gibi edalı
Kim bilir belki çok kızmıştır
Sitem etmiştir bu suskun adama
Belki oda anlamıştır
Bu dilsiz telefonların nedenini

Korkuyorum...
Geldiğin yere geri döneceksin diye
Bu yüzden arıyorum sürekli seni
Sesini duymak yetiyor
Şükrediyorum yaratana
Ne kadar yüzünü görmesem de
Aynı şehirde olmak yetiyor bana

Her gece sesini duymasam
Uyuyamıyorum sabaha kadar
Biliyor musun?
Sırf senin için aldım bu telefonu odama
Herkes yıldızlara bakarak uyur
Bense telefona bakıp
Dalıyorum...
Dalıyorum sen'li rüyalara

Telefonda yaşatıyorum seni
Düşlerimi, hayallerimi
Küçük bir mum ışığı sesin
Sadece yüzümü aydınlatıyor
Umutlarım hala karanlık
Bu gece son kez arıyorum seni
Son kez sesin yankılanacak kulaklarımda
Dostlarımdan alınca haberimi
Belki o zaman sen arayacaksın beni
Fakat beklediğin ses
Kara bir trenin son vagonunda
Sonsuzluğa yol alacak