Teknoloji doğdu unutkanlık bozuldu.Bilmem kaç megapikselli anılar her daim cepte taşınıyor ve eski moda bir kalbin içinde ikimizin resmini taşımak yerine, telefonumun arka planında süslüyorum resimlerini. Eskiler nasıl yaşamış aşklarını ve dostluklarını, anlayamıyorum. Ya, doğum günlerini hatırlamak önemsizdi ve kimse aynı yastığa baş koyduğu aile fertlerinin dışında başkasından haber beklemiyordu, ya da çevirmeli, çevirmesiz,telefonlara ve yahut kapıya iki kere vurupta kendini belli eden kapıcının yolunda mıydı gözler? Artık sorun yok cep telefonlarımızın hatırlatmalarına işliyoruz en güzel günlerimizi. Şarjı yettiğince en büyük sırdaşımız oluveriyor
Bizden daha akıllı zannediyoruz bazen, çünkü o; 200 tane isim ve numarasını aynı anda tutup, en güzel ve özel 200 mesajı aklında taşıyabiliyor Bizse, daha dün ne yediğimizden, yaşadığımızdan, bilhaberiz. Artık o kadar bağlıyızdır ki teknolojiye kendi doğum günümüzü bir gün önceye kurduğumuz’’ yarın doğum günüm oleeyyy’’ diye not düşdüğümüz hatırlatmalardan öğreniyoruz Ve saat 12’yi geçtiği gibi sanki 1 yıldır bu günü beklercesine, daha kendi doğum günümüzü hatırlamazken başkalarına çamur atıyoruz ‘’Teknoloji denen bir şey var kardeşim kaydet telefonuna ötsün, bak bana ‘’ Yok, yok, eskiden insanlar ya çok akıllıydı ya da doğum günlerini önemsemiyorlardı, ne de özel günleri...
Üretilen bütün aletlerin hepsini kişiye, ferte benzetmeye çalıştılar. Kahve makinesını ürettiler ki; annem kadar güzel kahve yapabilsin Oysa ki; o makinayı evde çalıştıran yine annemdi ve annem zamanla unuttu güzel kahve yapmasını, ben 3’ü 1 aradanın, arasında kaldım. Sonra biz mi benzedik, onlar mı bize benzedi anlamadım ama, bir telefon ile ne kadar ortak yanımız olduğunu anladım. Sevmiyorduk ama sanki seviyormuş gibi, bir alışkanlıktan, bir mecburiyetten yanımızda taşıyorduk onu, tıpkı sevmediklerimize kıyamadığımız günlerde ki gibi.Onlar da ve biz de alınıyor, satılıyor ve daha iyileriyle takas ediliyorduk. Canımız sıkılsa bile bazen vazgeçemiyorduk, aşktan ve sevişmekten vazgeçemediğimiz gibi. Papazdık, aynı pilavı her gün yiyemiyorduk.Sonra ara sıra, sıra, mıra kalmadı, yanımıza almayı unutuyorduk ve bazen ben seninle oturduğum o çay tadındaki sahil muhabbetlerinde, sandalyede seni, masada onu unutuyordum
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta