Telef olmadan, ey saki Şiiri - Sema Coban

İsmail’in boğazına sürülen bıçak
İmlası bozuk dilimi / bilese
Bir tas su içer mi sancılı yüzünden?

Saki dedi ki:
' A kara gözlü
Dikiş tutmayan diline ağdalı şiir basmalı '

Bir bilse ah!
Sarı tabelalı lafzımdaki b/ölümlü aşk
Dil bilmez semada dal budak saldı

Sus
çocukluk etme dersin de
Bu canı cehenneme kızışlarım
Açılmamış düğme deliğinden geçer mi?
/Oysa
Gün artığı değil / köprücük kemiğimdeki adının sığlığı

Arşa küsmek de kâr etmedi / saki
Yine nârlı maşanla
Şah damarımı ısırgan tadında bolca yak ki
Yıkılsın gözümdeki yirmi yıllık toprak kokusu
Dar gelsin arınmamış hayalime çıplak kefen

Kavganın ortasında bir başkaldırı saymazsan
Kirli arka odamdaki kehribar üşümeleri dağıt
S/akla sızan zehir zemberek uçarı telaşı
Acımasızca çarmıha gerilmiş tekmelenen tuzak soruları
Ve
Dul kalan dudakta gönül teri yokluğu

Ama / sakın
Tali yollarda
Namazım kılınmış diye beni ihmal etme

Yumdum gözlerimi
Bir söz hakkım varsa
Kuşluk vakti / sırat kokunla yama
Esirgeme
Hatta sorma
Ört çöreklenmiş arsızlığımı kavrulmuş narınla

Bilirsin / yeni yetmeler
İdam sehpası Aşk’a bağdaş kurmayı sever.

Deşifre olmuş sancılar, düğümlenir karşında
Dilsizliğin tınısına yakınken
Beceremedim işte!
Yine eksileyim iyisi mi bildiğim cümleyle

Ama / sakın
A kara gözlü
Seni ölüm paklar deme!