Tele Pazar Şiiri - Akın Korkmaz

Tek kanallı siyah beyaz günlerimden kalma bir anıydı
Ben o zamanlar kısa pantolonlu masum bir çocuktum
Hatırlıyorum pazar sabahları yayının adı Tele Pazar’dı
Seyyar mikrofonun başında kır saçlarıyla Cenk Koray
Yüzünün altından bir şey çıkacakmış gibi muzip gülüşü
Ah o rahmetle andığımız güzel günler şimdi dile kolay

Tek bir yapım yediden yetmişe herkese hitap ederdi
Bir yanda şarkıcılar şarkı söyler bir yanda yarışmalar
Sanki evlerimizin içinde çalgılı çengili bir panayır yeri
Hediye diye çelik tencereler, gıcır gıcır kalaylı tavalar
İki saatlik zaman içinde beni ilgilendiren iki şey vardı
İlki asabi çizgisiyle yolundan hiç şaşmayan bay meraklı
İkincisi hafta sonunu iple çektiğim canlı futbol maçları
Stadyumlarda gece aydınlatmaları daha moda değildi
Hem elektrik tasarrufu hem de sadelik çok daha güzeldi

Canlı maç ve kahvaltımız hakemin ilk düdüğüyle başlardı
Kameralar ruhum gibi gözbebeğim Ali Sami Yen’e uçardı
Yarı toprak yarı çim zeminde sanki birden zaman dururdu
Vahşi aslanpençesi çocuk yüreğimin tam üstüne vururdu
İnanın yalan değil siyah beyaz ekranı sarı kırmızı gördüğüm
Yensek dünyalar benim olur kaybetsek hayat bir kördüğüm
İnönü’deki deniz tarafındaki kaleden gol haberleri gelirdi
Bir o kadar da Kadıköy’deki bir zamanlar papazın çayırından
Futbol yirmi iki topçuyla oynanır diye kim demiş be adam
Mikrofonu kapan elini kolunu sallaya sallaya sahada gezerdi
Kale arkasında güneşlenen eli makinalı piknikçi basın ordusu
Böyle kavgasız gürültüsüz manzaraları çok özledik doğrusu
Hem tribünde hem evlerimizde bir kardeşlik havası eserdi
Şimdi o dostluktan yana en ufak bir eser bile kalmadı yazık
İnsanların insanlığa zerre kadar bile sevgi saygısı olmaz mı?
Bize böyle ne haller oldu da o eski zamanları mumla aradık