Tanışalı çok fazla olmadığı gibi, hakkında da yeterli bilgiye sahip değildim. Yakışıklı, düzgün giyimli, zengin birine benziyordu. Israrlı takipleri ve güzel sözleri, aklımı başımdan almış, tatlı bir gençlik aşkı yaşıyordum. Onunla buluşup konuştukça, beni kıskansınlar istiyor, mutluluk gösterisi yapıyordum. Beraberliğimiz bir süre devam etti. Genellikle kafelerde buluşuyor, bazen karanlık yerlerde kısa süreli öpüşüyor, ileri gitmek istemiyordum. İlk zamanlar o da aynı davranış içindeyken, son zamanlarda okşama ve el hareketleri değişmiş, bu da beni rahatsız etmişti. İşin kötüsü derslerimde bozulmuş, ailem duyar diye ödüm kopuyordu.
Bir gün, bir arkadaşının evine gitmiş topluca eğlenirken, bir anda evde bizden başka kimsenin olmadığını anladığım an, içimde bir korku başlamıştı. Bulut’a çaktırmadan çıkıp gitmek istediysem de niyetimi anladı. Beni kuşkulandırmak istemiyor görüntüsü vererek boş bir anımı yakaladı ve üzerime abanarak, çırpınmalarıma ve kurtulmama fırsat vermeden, çirkin emeline ulaşmıştı. Korkudan titriyor, kızgın ifadelerle ona bakıyor, şimdi ne olacak diye bağırıyordum.
-Tamam, aşkım sen merak etme, okulun biter bitmez, söz, seni ailenden isteteceğim. Sen benim tek aşkımsın,
Gibi sakinleştirici laflardan sonra evden çıkıp evime gelmiştim. Kimseye bir şey söylemeden odama gidip yatmış, uzun süre kendime gelememiştim. Beni aramasını bekliyor, ondan kopmak istemiyordum. Nasılsa okul bitince, yani iki yıl sonra evlenecektik. Birkaç kere aradım, cevap vermedi. Neler olduğunu anlamaya çalışıyor, içim içimi yiyordu. Aradan iki ay geçmişti ki, bir gün kafede bir kızla otururken gördüm. Yanına yaklaştım, kızdan izin isteyip Bulut’u dışarı çıkardım.
-Ne oluyor Bulut?
-Hiç takılıyorum.
-Aradan daha iki ay geçti, beni aramıyor, telefonlarıma, mesajlarıma cevap vermiyorsun, amacın ne senin?
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta