Tektabanca Şiiri - Serkan Gök

Küçük yaşta öğrenmişti susmayı.
Kırmadan, dökmeden yaşamayı.
Omzunda kimse görmeden taşıdığı kocaman bir dünya vardı.
Ve kimse bilmezdi o dünyanın ne kadar ağır olduğunu.
Kimseye yük olmadı.

Yorgundu, evet…
Ama kimseye söylemedi.
Sessizce giydi günün ağırlığını, gecesine yalnız döndü.
Omzuna ne koyduysa hayat, "Taşırım" dedi,
"Yeter ki kalbim kirlenmesin."
Hep iyiyi seçti, kimi zaman fazlasıyla.
Herkesin derdini dinledi, ama kendi derdini içine gömdü.
Çünkü onun için iyilik bir huy değil, bir duruştu.
İçinde vicdan olanın, yalnız kalışı da kaderdi.
Kimse bilmezdi, bir adamın sabahları kaç parça uyanıp,
kendini toplamaya çalıştığını.
Yüzünde eksik olmayan tebessüm, kalbinde bitmeyen fırtınalar saklardı.
İyi kalpli derlerdi ona, çünkü hep vermeyi seçmişti alıp gitmek varken.

Yalnızdı...
Yalnızlığı kendine dost bilmişti,
sözüne güvenilen, yüreğine sığınılan adam olmuştu
ama bir tek kendi sığınacak liman bulamamıştı.
Aşkı tanımıştı elbet.
Hem de öyle derinden ki,
bir çift göz uğruna
kaç geceyi uykusuz geçirdiğini
kimse bilmedi.
"Ben iyiyim" derken
sadece kalbini değil, hayalini de susturuyordu.

Bir kadını sevmişti.
Çok sevmişti.
Adını söylemeden yüzünü ezberlemişti.
Yanında yürümemişti belki,
ama dualarında hep onunlaydı.

Sevdi.
Karşılık beklemeden.
Yanında yürüyemese de,
ardında kalmayı bir nimet bildi.
Sevgisini büyüttü içten içe,
sahip olmadan sevmeyi öğrendi.
Kendini hiç anlatmadı ona.
Sevdiğini bile fısıldamadı rüzgâra.
Çünkü biliyordu:
Sevgi, sessizliğe de sığardı.
Ve bazı sevdalar yalnızca içte yaşanırdı.
Sonsuza dek gizli kalacak kadar kıymetli kalırdı.

Hayat, onu çok şeyden mahrum bırakmıştı.
Ama o hiçbir zaman kalbinden vazgeçmedi.
Çünkü kalbi, birini uzaktan sevmeyi öğrendiğinde
en güçlü hâlini almıştı.

Belki adı hiç bilinmeyecek,
belki sesi hiç duyulmayacak...
Ama bir adam vardı bu dünyada:
İyi kalpli,
yalnız,
ve hep içten seven...
Ve o adam
bir kadının yokluğunda
sevmeyi hiç bırakmadı.
Anlatmadı kendini.
Ne hislerini döktü bir kâğıda,
ne de gözlerine baktı doyasıya.
Çünkü bazen bir adam,
bir kadını sevmeyi seçer.

Kimse bilmedi o adamı.
Ama o birini,
herkesin unuttuğu gibi değil,
herkesin unuttuğu yerinden sevdi.