Tekme, Çocuk, Hayat, Şiir... Şiiri - Yor ...

Şu İstanbul'da yaşayanların konuşurken ve anlatırken sık sık kullandıkları vapur, tramvay; rıhtım, tramvay kaçmak üzere ve bir tramvay daha gelmesi sözlerinden şangır şungur büyük bir keyif duyuyorum. Sanka İstanBul'un bir yanı önüme seriliyor.

O telaş günlük sıradan aforizmalarla Aynur Uluç'un oltasına takılmış.

Trafik berbat. Tramvay geçti giçti. Kalan ses nasıl anlatılır. O vapur kaçtı ama düdüğünün sesi duyuluyor. Hepsi kulaklarımda yankılandı.

Günlük klişeleşmiş sözler de hayatımızın bir dişlisine nasıl da cuk diye oturuyor bu yazılanlar.

Şsst yavrum, ne tatlı şeysin sen derken , annesine çaktırmadan iltifat bulunur. Aslında çocuk sevmezler beyefendi.

Evet efendim dediğine bakmayınız, para kazanmak olmasa evet efendim de yoktur.

Kaprisli kadın satın aldıklarının hatırına paketçi kıza hala hazır değil mi diye fırçalar ama aslında aldıkları geç paketlensin ister. Çevdeden imrenme bakışları için.

Bizde yoksa başka yerde de yoktur.
Markete sorduğun mal yoksa marketçi olmayan şeyi neden bana soruyorsun diye asık yüzle 'yok' der. Varsa tabi efendim der.

Gemliğe doğru

Denizi göreceksin;

Sakın şaşırma.


Şiir böyle bir yerden girer telaşelerimizin arasına..

İsteklerimiz gerçekten istediklerimiz mi kuşkusunu duyduğumuz yerde devreye girer şiir..

Bizim şiire değil, şiirin bize baktığı yerdir çünkü yüzleşme zamanları..

ah evet ne diyordum..şiire bakamadım canım

Diye final yaptığı anda şair , şiir bize bakmaya başlamışsa eğer , okuyanlarda şiir bütün hayatiyeti ile sapasağlam hala ayakta demektir..

tüketim toplumunun içimizde yok ettiği yanlarımızı yine bildik uslubuyla bize gösteren aynur uluç yazını örneği...

-ahh evet ne diyordum,biz eskiden daha mı güzeldik acaba?

Çok ilginç bir şiir şekli denemesi.Yeni bir akım mı acaba..!!