rol yapamayacak hale geldikçe yalnızlaşırmış insan! ...
kendi kuytusundan bile ürkecek ne var ki halbuki?
yakınlaştıkça silueti değişiyor tanıdıkların...
kabuk atan bir yılana dönüşüyor güneşin sıcağında...
kimseler farkında değil gibi yaşanan bu sahteliğin...
Zorluklar kırbacımızdı
könül ayrılmayır öz baharından,
söhbet baharından söz baharından
deyirem vetenin birce qış günü
yaxşıdır qürbetin yüz baharından.
Devamını Oku
söhbet baharından söz baharından
deyirem vetenin birce qış günü
yaxşıdır qürbetin yüz baharından.
zemini oturdukca ruhun beden şekil kazanır elbet. eğilmez, bükülmez,her çalana oynayıp, her söyleyene gülmez. özünü arar. kalemine sağlık.
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta