Tekerlekli Sandalye Şiiri - Ercan Keskin

Korkulu bakışlarla hastanede yol alır
Son görevdeymiş gibi sürüklenir araba
Soluk benizli hastaları sedyede taşır
Ya hayırlı bir evlat ya da hısım akraba

Ümitsiz bedbinlerin izleri yansır yüzlerden
Ne ki hayattan umut kesilmedikçe her an
Bir gün daha fazla yaşamak için kendinden
Hayalleri canlanır o sabit bakışlarından

Gürültülü klinik koridorları, sessiz
Bir yalnızlığın ıssızlığını paylaşırken;
Sayrı bedenlerin ruhunu arar tevilsiz,
Asansör boşluğunda umarsız dolaşırken…

Zaman ilerledikçe birden ortalıktan kaybolur
Artık çok değerlidir arz talep meselesi
Mesai bitiminde sağa sola savrulur
Gözden ırak gönülden uzak insan eskisi

Gün biter hepsi giriş katında dizelenir
Cılız umutları taşımaktan yorgun argın
Her yanı kırık dökük hor kullanmaktan dargın
Bozulmuş olsa da yeni güne kilitlenir

O sandalyede belki bende oturacağım
Refakatçi kişi kim olur önemli değil
İnancım hayallerim ve de umutlarım
Hayata bağlandığım içimde gizli meyil