Tek Vücut Ve Sıvı Şiiri - Kasım Kobakçı

Son ablukadan sızan kirli kan,
Toprağın soyut rahmine damlıyor.
Baharı beklerken sefil bir tohum çatlar.
Düşüncemizin bisektörü, gururla iniyor,
Kan yiyor.

Yüreğimizdeki acılar dinecek.
Soluk yıldız neden şafakta soluyor?
Cevabı bilmiyorum, hangi dağda? ...
Ortadan kaybolan peçeli, utandırıcı bir kız...

Gidiyor ve garip bir dengede geliyor:
İğne? Bizde yok;
İkimiz de çuvaldık ve hep bize...
Soyut!

Abstre yayalar' diyorum kendi kendime.
Kendi arkasından ayrıdır,
Her biri yalnız, ama etrafındakiler,
Tek vücut ve sıvı.