Tek Tutku Şiiri - Özlem Geray

Önceleri çocuktum;
İpi kopmuş,
Ve sahibinin elinden kurtulmuş
Renkli bir uçurtmayı kıskandım,
Benden, hepimizden özgürdü çünkü..
Martıyı kıskandım ben
Bir gökte bir denizde,
Tavizsiz, bir o kadar umarsız
Yaşardı; hürdü çünkü..

Büyüdüm – genç oldum
Annemi kıskandım,
Güzeldi, olgundu, o herseyi bilirdi;
Babam da onu çok severdi.
Ama neden dalardı bazen uzaklara,
Neden ağlardı arasıra?
Bilmezdim..

Yetişkin oldum,
Güneşi kıskandım, gökyüzünü
Ne kadar uzaktı dünya tasasından
Ne kadar engindi..
Açardı ya mutluyken ışıl ışıl
Bulutlanır yağar ağlardı ya
Neden ağlardı?
Bilmezdim..

Olgunlaştım
Bu defa denizi kıskandım.
Ne kadar sakin, ne kadar durgundu,
Kıskandım, çünkü huzurluydu.
Ama neden bir yanaşır bir çekilirdi sahile?
Neden bir gel-git yaşardı hep?
Anlamazdım..

Aşık oldum
Bulutlanmayı, yağmayı, ağlamayı öğrendim.
Annemi anlıyordum artık,
Babamı da.
Çünkü hem sevmeyi hem sevilmeyi öğrendim.
Açtım, ışık saçtım, mutlu oldum
Gökyüzü de oldum..
Güneş de..

Yaşlandım
Yoruldum, duruldum
Şimdi sakindim, huzurluydum
Artık denizi de kıskanmıyordum
Ama…
Bir gel-git yaşıyordum ki hayatla ölüm arasında
Korkuyordum.
Ve ben, deniz olmayı da anladım.

Şanslıydım belki de;
Payıma düşen şu ömürde
Anneliği-babalığı, sevmeyi-sevilmeyi öğrendim.
Hatta merak bile etmediğim
Daha birçok şeyi..
-Meğer öğrenilecek ne çok şey varmış-
Şanslıydım..
Hani küçükken bitmez sanılan,
Fakat gerçekte çok kısa olan
Şu ömre,
Hem gökyüzü, hem güneş,
Hem deniz olabilmeyi sığdırdım.
Yalnız bir şey noksandı..
Çok önemliydi, onsuz olmazdı..
Ama neydi? Bulamadım.

Düşündüm;
Anam babama, deniz karaya,
Güneş ve gökyüzü o sınırsız uzaya
Her şey, ama her şey bir şeye bağlı
bir şeylere bağımlıydı.
Benim kıskandığım bunlar mıydı?

Oysa ben
Ümitsizce
Ve belki de bilinçsizce
Ömrümce hep o ilk tutkumu aradım..
Hani o martılarda,
İpi kopmuş uçurtmada olup ta
Bende hiç olmayan..
Hani o çok önemli olan,
Onsuz olmayan, “özgürlük” var ya!
Ben hiç özgür olmadım..

Ve.. Ne kadar geç anladım;
Ben hala o ilk tutkumu arayan
Bir martıyı, bir de uçurtmayı delice kıskanan
Belki de hiç büyümeyen
O küçücük çocuktum.

Her şeyi öğrendim
Ve çok şeyi anladım ben
Şu kısacık gördüğüm ömürde,
Çocukluğa doymadığımı,
Artık çocuk olmadığımı…
Ama…
Özgürlüğün olmadığını
Ne kabullenebildim..
Ne anlayabildim..
Belki de sırf bu yüzden
Özgürlüğün ne olduğunu
Hiç ama hiç öğrenemedim.