Tek Tip Şiiri - Dilara Yıldırım

Saat beş.
Yaşayanlar için hayat daha başlamadı.
Bizse on iki de başladık ölmeye.
Derin aldığımız, sonlandıramadığımız nefesi söndürmeye.
Uzanan büyük yüzüklü, uzun tırnaklı bir el vardı
Tutamadığımız.
Tek tip insanlar tanıdık.
Yalnız anneler, sarhoş babalar, mutsuz çocuk-lar.
Fakir bakkal, acımasız ev sahibi.
Hepsinden birer parça aldık.
Önce yalnız kaldık,
Yalnızlıktan sarhoş,
İçtiği için fakir
Ve yoksulluklarımızda acımayı da unuttuk.
Yeri geldi unutulduk.
Ara sıra geldi aklımıza.
Aşk diye bir şey vardı kimisinin hayatında
Hanidir de kayıptı.
Ararken kaybolduk.
Doğmadan bir hayalimiz vardı, anımsanamayacak kadar eski
Ne umduk ne bulduk…