Tek Neden Şiiri - Kasım Kobakçı

Dökülmeli mi, dünün yükü,
Sevinçle mi bakılmalı?
Derin nefesler mi almalı?
Soğuk bakışlar,
İstekler hayaller arzular.
Ne denizi görebildik,
Ne de, dağlara çıkabildik.
Unuttuk denizin rengini,
Bir dağ havası soluyamadık.
İstedim ama, elde edemedim,
Huzurun hasretini.
Uzaklara gömdük.
Büyü bozulmasın demiştik,
Kötülük musallat oldu, paramparça ettik.
Kederle dolduk, kış olduk,
Sonbaharın rüzgârına tutulduk,
Çektin okunu, düşman kesildik.
*
Ben,
Hatırlardım belki eskiyi.
Geleceğe, bir ışık olmuştun,
Kim arar ki, kaybolsam.
İçime sardığın sancıyı,
Bırakıp sana dönebilseydim,
Hayatın tek doğrusu, bu olurdu.
Şimdi,
Şeytan, içimde tek neden.
Ne tuhaf ikilem bu,
Kimsem yok suçlayacak.
Yalnızca ben,
Tüm yaşananların nedeni.
*
Söylenmeli mi, saklı kalan,
Korkuyla mı durulmalı?
Sessizce mi dinlemeli?
Yorgun düşler,
Anılar, umutlar, hevesler.
Ne suyu içebildik,
Ne de ateşte kalabildik.
Suyun berraklığını unuttuk,
Bir ateş sıcaklığı alamadık.
Bulmak istedim ama bulamadım,
Gülüşün özlemini.
Karanlıkta bıraktık,
Söz bozulmasın demiştik,
Hile karıştı, yıktık bitirdik.
Yüzümüz soldu, keder olduk,
Yazın sıcağına yenildik,
Çektin kılıcını, düşman olduk.
*
Ben,
Uzaklaşmıştım belki bilinmezden.
Geleceğe, bir şans olmuştun,
Kim hatırlar, yok olsam?
İçimi saran ıstırabı,
Bırakıp sana koşabilseydim.
Hayatın tek gerçeği, bu olurdu.
Şimdi,
İçimdeki canavar, tek suçlu.
Ne garip çelişki bu,
Kimsem yok suçlayacak.
Yalnızca ben,
Her hatanın, tek sebebi.
*
Erimeli mi buz gibi,
Pişmanlıkla mı dolmalı?
Hıçkırarak sessizce.
Donuk suratlar,
Sevgiler, umutlar, bekleyişler.
Ne uçağa binebildik,
Ne de, trene atlayabildik.
Uçağın hızını unuttuk,
Bir tren yolculuğu yapamadık.
Dostluk istedim, ama bulamadım.
Kucaklamanın hasretini,
Boşluğa bıraktık.
Sihir bitmesin demiştik,
Kötülük sardı, mahvettik.
Kafes olduk, sıkıldık,
Güneşin ışığına, karşı geldik.
Çektin bıçağını, düşman olduk.
*
Ben,
Unutmuştum belki yaşananı.
Geleceğe, bir sevgi olmuştun,
Kim anlar ki, yok olsam.
İçimi saran, acı gerçeği,
Bırakıp, sana sarılabilseydim.
Hayatımın tek amacı, bu olurdu.
Şimdi,
İçimdeki şeytan, tek fail.
Ne garip zıtlık bu,
Kimsem yok suçlayacak.
Yalnızca ben,
Her şeyin, tek sorumlusu.
*
Silinmeli mi akıldan,
Gözyaşıyla mı bakılmalı?
Yüzüme bakmalı mı,
Kırık kalpler?
Özlem sızısı hasret.
Ne gündüzü görebildik,
Ne de geceyi yaşayabildik.
Gündüzün aydınlığını yitirdik,
Bir gecenin huzurunu tadamadık.
Güvenmek istedim, ama bulamadım.
İnancın özlemini,
Yokuşa bıraktık.
İnsanlar, değişmesin demiştik,
Fırtına koptu yıkıldık.
Kederle dolduk, kışa döndük,
İlkbaharın havasına, yenik düştük.
Çektin sözünü, düşman olduk.
*
Ben,
Sanırdım belki her şeyi.
Geleceğe, bir güven olmuştun,
Kim hatırlar ki, yok olsam?
İçimi kemiren endişeyi,
Bırakıp, sana inanabilseydim.
Hayatın tek doğrusu, bu olurdu.
Şimdi,
İçimdeki canavar, tek suçlu.
Ne tuhaf ikilem bu,
Kimsem yok suçlayacak.
Yalnızca ben,
Tüm yaşananların, tek nedeni.