Tek Kişilik Oyundur Hayat

Tek kişilik oyundur hayat
Yalnız başımıza oynarız kalabalıkları
Güvercin kanatları dökülür damlarımızdan
Çırpıntısı unutturur bir an yalnızlığımızı

Sürüler gibi geçer gözlerimizden
Yaşadıklarımız yaşayamadıklarımız
Hayallerimiz
Uzar gider yol olur doyumsuz ölümlere
Yener yeniliriz
Sığınaklar buluruz
Kapısı ölümlere açılan

Vurgun yer hayat elimizde
Dibe vurur açgözlü yıldızlar
Anlamak nedir diye başladığın an
Bir bilmece çalar kapımızı:
-Tak tak!
-Kim o?
-Benim.
-Anla anlayabilirsen; bi delinin saçması gibi:
-Elimde ne var?
-Otobüs.
-Saymam, gördün.
Yani senin anlayacağın
Anlasan ayrı dert, anlamasan ayrı.

Sonra,
Kıyılarını çeker hayat ayakucumuzdan
Gölgesini sürürüz sahipsiz kaldırımların
Yol geçen hanıdır hayat; bağdaş kur otur
Kimler için yapılmış kaldırımlar

Başlamıştır tinerle valsi sokak çocuklarının
Çocuk kokar sokaklar
Ana baba, ev, sıcak çorba kokar
Gölgeler arasında bile bellidir eşitsizlik
Kral kim dilenci kim bilirsin
Başında hunisiyle gölgesini sürüyen deli
Gerçek kralıdır hayat kokan sokakların.