Tek Gözlü Pencerem Şiiri - Furkan Tut

Gecenin bir saati,
Sokağın sonundan dönmek üzereyken,
Dünyadaki son lamba da sönmek üzereyken
Gözlerim özleminle dolmuş
Kaldırımlar bulanık...
Aramızdaki şehirler dolusu sensizlikten
Sanki tüm ülke yasa bürünmüş
Işıklar kapanık.

Karanlık, gökyüzü olmaya çalışırken
Zamanın gözyaşları tek gözlü penceremden akıyor.
Odam sessizliğin esirliğine alışırken
O an kendimle sözlü münakaşam kafamı içeriden yakıyor.

Sonra "unut" diyor,
Çok bilen azı dost sabahlar yine etrafımı sarıyor,
Sızıp kaldığım karanlığın ortasında hatırladığım tek şey adınken.
Çaresizliğim, düşlerinde bile umudun ateşini yakmak için minik bir çıngı arıyor
O her düş sabahı elindeki kibriti uçurumdan atan acımasız bir kadınken.

Ahbaplar yol yakınken bana vazgeç diyip duruyordu
Boynuma geçirdiğim halat yanarken.
"Ahmaklar sadece olmayacakları kafasında kuruyordu. "
Mutluydum, bu lafı doğru sanarken...