Tek Başına Yalnızlık Şiiri - Kemal Yavuz

O hissetiğim, beslediğim duygular...
hepsi yalanmış,
bir yalanla yaşamışım bir yalanı yaşatmaya çabalamışım...
"bir gün" dedim hep, sevebilecek oda dedim.
karşımdaki kişide aradım o "büyük aşkı"
"BÜYÜK AŞK" her kızın bulmak istediği şey.
bende kapıldım o rüzgara ve birini sevdim.
hemde çok sevdim. herşeyi onunla unutmak istedim...
herşey artık o olmuştu.
bir deniz kenarıydı gerçekleri öğrendiğim yer.
güneş henüz yeni batmıştı, hala sıcaktı
tıpki içimdeki kanayan yara gibi.
kararmıştı hava. sanki gökyüzüde benimle birlikte üzülüyordu...
gerçekleri öğrendiğimde o gerçek sandığım dünya yıkılmıştı başıma.
sanki sahte olan bendim sadece.
kendimi sahte hissettim.
seni seviyorum demeyi çok istemiştim sevdiğime ama kalbim gitmek istedi.
gönderdim kalbimi...
uzaklara, ellere,gerçeklere.
bir damla yaş düşmedi gözümden.
hala yaşıyordum içimdeki acıya rağmen...
eve döndüm hala iyiydim ama acıyordu bir yanım.
koltukta oturan adamın yanına gittim.
her geldiğimde yüzünde sıcak bir gülümsemeyle beni karşılayan adama sarıldım...
yani BABAM’a!
o anda hissettim sevgiyi bana dokunuşuyla sırtımı sıvazlamasıyla.
sanki biras önceki sevgizilikten sonra bu sevgi kocaman gelmişti.
gözlerimden bir damla yaş aktı omzuna,kulağına fısıldadım
"seni seviyorum babam".
sildim gözümdeki o acılı yaşı ve yanından uzaklaştım...
o anda anladım ki...
hiç kimse hiç bir erkek bana BABAM kadar büyük
ve bitmicek bir sevgiyle sarılmicaktı...
seni seviyorum hüzünleri gözyaşlarını
o yıllara meydan okuyan bedenine akıtan insan seni seviyorum
hayat seni ağlatmak için uğraşacaktır,
sen inadına gülmeyi başarabiliyorsan,
hayat senden gizli ağlayacaktır...
Tek başına yalnızlık bir yankıdır."