Tek Başına Kalan Şiiri - Mustafa Kömüşcü ...

İlk defa şiirim sana deil sevgilim.
Yanlızlığa
Sensiz geçen yıllarıma
Sensiz geçecek yıllarıma...

Her bahar yeniden aşık olurdu ademoğlu
Her güzeli sevgili bilirdi kendine
Yanlızlığa bir arayıştı belki bu
Ama çaresizliğin çırpınışları gibi

Bir ademoğlu vardıki ademler içinde
Namı diğer Mecnun-u biçare
O bir bahar aşık oldu sadece
Yanlız bir sevgili bildi kendine

Sonra kerem yandı derdine
Dertli sazını aldı eline
Döktü sözünü gamlı teline
Aslı vardı her mısra içinde

Kerem yana yana kül oldu bitti
Ferhat dağları deldide gitti
Her sevenin tek sevdiğini
Kara toprak aldıda gitti

Sonra bir ademoğlu daha geldi
Adı lazım deil oda çok sevdi
Onun sevdiğini ne toprak aldı nede eller
Sevdiği sevmeiğini söyleyipte gitti

Şimdi ne Mecnun var çöllerde gezen
Ne Kerem var sazını dillendiren
Nede Ferhat var dağları delen
Şimdi yanlız biri TEK garip var
Ferhat gibi Mecnun gibi seven

Ve gün gelecek o TEK olanda gidecek
Herkes gibi dört kolluya oda binecek
Keremin sazı, Mecnunun aşkı kaldı da yadigar
Ondan ne kalacak kim bilir sevenlere aşikar

Ardından bir kaç mısra kalır belki
Son şiirinde de yazdığı gibi
Yaşanmış bir hyatın özeti misali
Bir dörtlük yeter açıklamaya sevgiyi;

'Eğer sevilmişsen ve sevdiğin varsa dünyada
Yenilmezsin ne zamana nede mekana
Gerçek sevgiyi bulduysan dünyada
Ölümü tatmazsın o zaman istesende, iki cihanda...'