Tek Başıma Şiiri - Yusuf Bulut 2

Kaldırımlar boş kaldı ben gideli,
Kimse yürümüyor artık oralarda.
Şimdi sensiz gece, karanlık, perdeli,
Masumca güneş doğuyor şafaklarda.

Şehir ki; sessiz kalmış, ışıklar sönmüş,
Bir ev ise mahmur, kalmış tek başına.
Yörüngede dünya, yapayalnız dönmüş,
Sanki hasret gibi bir arkadaşına.

Gezegense başıboş, fezada yalnız,
Kmlerce uzakta dolaşır bir yıldız,
Sayamam ki; kaç tane, belirsiz kalmış,
Karanlık, yalnızlık, yoldaş gibi bana.

Bir çeşmeydi, hatırlıyorum mazimde,
Şimdi ise bilinmez, meçhul, nerede?
Sular çağlayana koşar bir derede,
Bensizdir zaman, zaman bensizliğinde.

Karanlık; yağmur eşlik ederken ona,
Bu gece, yalnızlığı anlattı bana,
El açtım ve secde ettim Yaradan’a,
Kapandım seccademe ben tek başıma…

9 Aralık 1996 Pazartesi.