Tek Şiiri - Virata Fafnir

Yağmurlar yalnızca benim üzerime yağıyor
Güneş sıcaklığını çekmiş tüm vücudumdan
Ücra bir köyde unutulmuşum
Rüzgarlar beni öylece savurmuş
Nereye yolcuyum bilen yok ben dahil

Yağmurlar yalnız beni ıslatıyor
Bulutların hüznü üstümde ağırlık
Yeraltı beni çekiyor, davetkâr
Arkama bakıp özlüyorum güneşli baharı
Ve bir daha asla olamayacakları
Yukarıdaki gezegenler beni ayıplıyor

Benliğimi katlayıp ceketimin cebine koydum
Sonrasında o ceketi bir kenarda unuttum
Belki etrafa hüznü yayan bulut oldum
Belki hüznü toplayan yeraltında kum
Unutulmuşumdur belki bir kalem ucunda
Aşağıda toprak davetkâr

Pencereden esen rüzgarı annem sanıyorum
Gösterdiğim olgunluklarda babamı anımsıyorum
Onları çok özlüyorum, onları çok özlüyorum
Sokak taşı olmaktan bıktım, elmas olmak istiyorum
Bu satırları sonrayı düşünmeden yazıyorum
Şiirlerin güzellik kaygısından kaçıyorum
İçimi boşaltıyorum, hüznü akıtıyorum
Şairler beni sevmeyecekler, affedin

Sonra bir of çekiyorum, karşı binalar zelzele