Pas tuttu kafamın demir kapısı,
Örümcek ağlarıyla örüldü ufacık pencere…
Gerçek onun ücra köşesinde mahpus,
Zincir sesleriyle sakinleştim dün gece…
…
Sonra eli uzandı düşüncenin titreyerek:
“İnsan dediğin ne ki? ” Dedi…
“Bir bakış, bir gövde, el ve ayaklar, he mi?
Hayvandan farkın olsa gerek.”
….
Semada mavi bahçeler yok!
Yazık ve yazık…Gölgeler çok!
Huzmelerle aydınlığı anlatmak boşuna….
Beyinde kelepçe, ruhta sıkıntı ve soğuksa dünya…
1992
Reşit AkdağKayıt Tarihi : 23.4.2007 10:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Kendini bilen gerçeği bilir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!