Tedirgin Üşümeler Şiiri - Önder Karaçay

Sıradanlığın parlak zamanına denk geldik
Hazır düşkünlüğünün, bilgisizliğin, tembelliğin, yanlışa ve kötü niyete alkışın, ölümü gösterip sıtmaya razı edenlere teslim olanların hâkim olduğu, ne kuşağı oldukları belli olmayan bir zaman diliminden geçiyoruz

Bin yıl sonrasını düşünen iyilikle, yaşadığı zamandan ne kaparım derdi, köşe dönmeciliği revaçta tutan ülkü yoksunu ilkesizlik soğuk yerine tedirginlikten üşütüyor bilinçli olanları

Dünya görüşü kirliliği duru kalabilmiş insanları aratıyor

Çiğ kalmış pişkinler bir türlü önünden yemiyorlar! Aç gözlü kodamanlara önümüzden yiyin diyen de kalmadı zaten.

Tüm hileli yapı ve hazırlıkları ile doyumsuzluklarını büyütüyorlar

Çocuk kalmalıydık
En azından karşımızda kötülükleri büyütmezdik

Biz büyüdük, kötülük büyüdü!

Kim suçlu? Biz mi? Bizi kullanarak büyüyen kötülük mü?

Biz besleyip büyütmeseydik kötülüğü gözleri gelecek gibi büyüyen çocuklar yaralı ve yenik düşmezdi

Bir deniz kıyısında gözyaşlarım boşalıyor
Kendimle barışana ve denizi dünyanın kirlerini yıkasın diye gözyaşlarım ile taşırana kadar ağlıyacağım

Asıl marifet kimdeydi biliyor musunuz?
Bir avuç yamyamı sırtına bindirmiş milyarlarca insandaydı

Sırtına binen kan emici keneleri sırtından atmak yerine onlara zarar gelmesin diye çırpınmak az bir marifet değildi

Yalan gerçeğin elbisesini üzerine giydiği günden bu yana çoğunluk çıplak gerçeği görmüyordu

Zaman nehir gibi akarken el eli, el yüzü, yüz yüzü yüzsüz bir şekilde yıkamaya devam ediyordu

Yazıklar olsun kendi günahlarının içine batmış olanlara

Yaşama değer katmak yerine fiyat biçenler yüzünden içime atıyordum çığlıklarımı
Tedirgindi üşümelerim