Tecavüzün Tadı ve Rap Ritmleri

Azgın beygirler gibi
ittire-ittire
etlerine koskoca elleriyle vura-vura,
koca elleriyle o kaba etlere kıpkırmızı imzalar bırakarak
hayatının en büyük acılarından birini
erotizm dönüştürücüsüyle
en büyük zevke çevirerek onu becerdiğinde
kadının elinden
bu acıyı büyük bir zevk kabul etmekten başka bir şey gelemiyordu.
zaten kabul etmeseydi bu acıya dayanamazdı.

kuvvetli ve karşı konulamaz bu sert tecavüzün karanlığında
vücudu ter selleriyle kaplanmış,
acının dayanılmaz zevke dönümüşümünde kesintiler olmaması için
kendini hatırlamamak için,
sıradan yaşamındaki ucuz psikolojisine dönmemek için
sığınabildiği tek şeyse
arka planda çalan çok yüksek sesli Rap’ti.
acılarının ibresini de aşmış yükseklikte bir ritm cümbüşü!
en az acıları kadar dayanılmaz,
ve onların dönüştüğü zevk kadar küfürlerle döşeli bir cümbüş...
bu sayede acılarının sesini kendi de duyamıyordu.

bir yandan çaresiz tecavüzün, kıçında patlattığı tokatlar,
bir yandan parçalanırcasına zorlanmalar,
hayır diyemeyiş,
pençeler boğazında katlanışlar...
bir yandan şarkılarda gözlerinin önüne gelen
koca kıçlı siyah kadınların ritmlerle kıçlarını iki yana sallayışları
erkeklerine kendilerini şüphesizce sunuşları
hayatı hiçe sayışları...

bütün duyduğuyla,
bulanık, is kokan ortamda gördükleriyle,
dayanılmaz acının eşsiz zevkinin çaresiz kuşatılmışlığında
aklından geçirebildiği tek şey onca kendini kaybedişe rağmen
sadece tecavüzün tadını
ona katlanın bilebileceğiydi.
ona izin verebilenin bilebileceği...

artık her Rap şarkısı dinlediğinde
işte bütün bunlar
ve “o akşam” aklına gelecekti.

(Aralık 2006)