Tebessüm Şiiri - Miraç Durmuş

Bakışlardı her şeyi başlatan önce,
Küçük bir tebessüm,
Sonra al al yanaklarında beliren gülümseme...
İnsan küçük bir tebessüm için neler veriyordu,
Neleri feda ediyordu...
Tıpkı yağmur damlalarının beslediği toprak gibi,
O bakışlarda besliyordu insanı...
Güç veriyordu,güven veriyordu,
Sevebilme duygusunu perçinleştiriyordu insanda,
Hayat buluyordu bakışlarda,
Her tebessümde renk geliyordu dünyasına,
Hayatın karmaşıklığı içinden sıyrılıp yelken açıyordu baska dünyalara...
Ne acı kalıyordu ne de dert,
Ne hasret duyoyordu ne de özlem...
Bakışlar her seyi unutturuyordu,
Küçük bir tebessüm her şeyi affettiriyordu...
Zaman geçtikce bakışlar çaresiz kalıyor,
Tebessümler yetmiyordu,
Artık kavuşmak onun olmak istiyordu
Aynı bedende yaşamak,aynı duyguları hissetmek istiyordu...
Dokunabilmek ufakta olsa,
İçten gelen sözcükler duymak istiyordu.
Artık,bulutla yağmur gibi birdi bedenleri,
Ne ayrılabiliyorlardı ne de birlikte olabiliyorlardı
Zamanı geldiğinde biliyordu kopacağını o bedenden.
Yağmurun buluttan ayrılıp başka ufuklara,baska dünyalara gitmesi gibi...
Çaresi yoktu bu ayrılığın,
Bir rüzgar gelecek ve savuracaktı onu uzaklara...
Yaprakları yuvasından ayıran rüzgar bu seferde onu ayıracaktı bedeninden
Uçacak uçacak... Çok uzaklara doğru sürüklenecek
Ama hep içinde yaşatacaktı diğer yarısını...