Bazen üzülüyorum..
Yaslanıp yürüdüğüm doğrularımla,
Yanlış omuzlara baş koymuşluğuma...
Ben verdikçe isteyen ve hep "Fedakarlık gerek" diye sineye çektiğim insanlarla kesişen yollarıma.
Hani yüreğimde taşıdıklarım ağır gelmedide bana,
Yorulduğumda umutlarımı tazeleyecek bir yüreği karşımda bulamayınca tükendim..
Ruhumdaki kanayan yaralar dinmiyor, ve aynaya bakınca;
Yüzümdeki "Değdimi? " diyen o acı tebessümü silemiyorum...
Kayıt Tarihi : 17.2.2016 20:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
Bu siir cok saygi duydugum bir kardesimin eseridir..O kisaca "B.A." :)
aldıkları kültürün etkisiyle olur bu..Siz verdikçe onlar alırlar..Alırken karşımdakine haksızlık ediyor muyum diye düşünmezler bile..Çünkü bu işlwerine gelmez..Uyanık geçinirler akılları sıra..Ama bunu belli
etmek istemezler..Anladığınızı vurun yüzlerine ortalıktan kaybolurlar.Tabii belli bir süre için..Çünkü alışmışlık kudurmuş-
luktan beterdir..Akıllarına bile gelmez..Çünkü o anlayışı almadan yetişmişlerdir..Üzülmemek için, zaman zaman vermekten vazgeçmek, hayır demesini bilmek gerekli..hayır, hayır,hayır! Daha fazla fedakarlık yapmayacağım demek gerekli..Bazı şeyleri kaybetmeyi göze alarak elbetteki....Güzel şiir için tebrikler sevgili Hakan Gümüş..Bir de yaptığın bir işten ötürü pişmanlık duyma..Gerekmiş ki yapmışsın....Hoşçakal..
TÜM YORUMLAR (1)