Teberik Şiiri - Ergün Karahan

Bir yıkıntının altında can çekişiyor hayallerim
Teberiğin bile reva görmediği zulümle soluyor gülüşlerim
Hani köyün en güzel evi olacaktı evimiz
Ayrılmayacaktı diye tutmuştum sonsuza kadar ellerimiz
Dört mevsim bahar yaşatacaktı gözlerin
Çiçekli yollara hayranlıkla bakacaktı gözleri gelenlerin
Sarmaşıklar altında kendi yaptığım masada
Yudumlarken çayımızı sevinç çığlıkları atacaktı kuşlar havada
Boy boy sandalyelerimiz olacaktı
Kim kızdırırsa bizi en küçüğünde o oturacaktı
Canım anamın söylediği neşeli türkülere eşlik edecektik
Kışın sobanın üstünden kestaneyi eksik etmeyecektik
Yazın diktiğim incirlere çıkacaktı komşu çocukları
Rahatsız etmeyecekti bağrışları
Evimizin önünde hep neşeli sesler dolaşacaktı
Sonbaharı bahçemizi çeviren narlar dalında karşılayacaktı
Dalından toplayacaktım maydanozu tereyi naneyi
Nasıl geçtiğini anlamayacaktık günleri haftaları seneyi
Doğumuyla değiştirecekti kızımız köyün en güzelini
Gönlümde değiştirecekti yerini
Kıskanacaktın beni köyün en güzel kızından
Asınca suratını kaldırıp omuzuma alacaktım seni ayaklarından
Vertigo nöbetlerindeki gibi döndürecektim seni
Sıkıca saracaktın bırakmayacaktın yere indirince beni
Bu defada köyün en güzel kızı kıskanacaktı
Ah yıkıldı hayallerim ne güzel günler yaşanacaktı
Şimdi yıkılan hayallerimin enkazında yankılanan bir ses duyarım
Canım anam Karacaoğlan'dan ağıtlar yakar dayanamaz ağlarım
Feryadım yükselir avaz avaz yerden göğe
Ve ben rahmet okurum enkazın altından Teberiğe...