Taze simit kokusu gibi hayat

esir kentlerin mahpusları gibi
puslu sokaklara serpildi fırtınalı akşamlar
göz kapaklarımdan kan damladı
her karanlıkta yağmurlar büyüttü acılarımı
her solukta biraz daha

sürerlerdi hani hayallerimin arasından eski zaman sevdalarını
ateş sıçrardı üzerime ,yandıkça kaybolurdum

hala ayni şiddetle haykırıyor bir ses
felaketli bir ömrün bütün zehirlerini
tizleşip ve kezzap gibi keskinleşerek
imkansızlığa karşı çığlığı imiş gibi içimdekiler
rüyasının uçuk hatırası içinde,
kaçan uykusunu ararken gözlerim

yitik vadilerde parlayan yıldızlar sönmüş
yorulan karanlıklar zifir kılığında
efsunlu saatler
geceye düğümlenen gizlerde gizlenmiş
aşkın ak sayfalarına deruni sağanaklardan
kan revan acılar gönderirim

bir akasya ağacına
hiç bıkmadan bakabilmek
bir huzme kadın gibi soyunmuş
taze simit kokusu gibi hayat

uzakta koca şehrin sesi
göğün gittikçe değişen rengini görüyorum
duygularım her gün
her an eşya ile yaptığı temaslara benziyor
her şeyi kendi içinde kendisinden bir parça gibi

düşlere karışan hayatımı zincir yaptım
hep yitik sevdaların ardından ağladım
geceler ve gündüzler boyu,
ve de ağlayacağım aylar ve yıllar yılı
sükutun kutlu gözyaşı değince gözlerime

bir gecenin karanlığında bir gölgenin üfürdüğü
yeşil, turuncu, daha sonra kıpkırmızı alevden
bir boğuk sesle haykırıyorum
hiç bir gürültü çıkarmadan
yükseliyorum kara sarı bir duman gibi

yalnız ışık benekleriyle dolu sisli bir derinlik
içimde hiç bir şekle bağlı olmayan benim haykırışım

adeta dünden beri
akşamın morunu, kırmızısını,
eflatununu,seyrediyorum
ufka yayılmışlar bir bir
gökyüzünün çehresinde

mütemadiyen onlara doğru akıyorum
behemehal içimde garip bir vuslat hissi

redfer