Tavizsiz Mutsuz Şiiri - Kağan İşçen

zamansızlık civarlı bir ötelenmek bu...:

"kırmızı bir uzay gibiydik buzlar içinde
ilk ve son
bir
birlikte okula gitmek anılı sızı
ayak parmaklarımız mosmor
tırnaklarımız dikenler içinde
gülüyoruz bir de
saçlarımızda annelerimizin izi
sobalar kurulalı çok olmuş
portakal ve elma kabukları kokuyor çoraplarımız
çağla ağacının çıplaklığına üzülüyoruz
acemi ateşler yakıyoruz içimizden
demek ki ömürden uzun bir yalnızlığaymış
bütün hazırlığımız..."...

uzaklar gölgelendi...:

"aynı anda kaç yerdeyim bilsen
yalnızlığımla tüm yalnızlıkların yanında
evlerinde ailecek ölümü bekleyenleri kıskanarak
yağmursuz mutlulukları kendilerine çok görmeyenleri...
tatilsiz bir işçiliğe özeniyorum demek en doğrusu belki
pazar huysuzlarının gölgelerden kaçışlarına tanık olma işçiliği
şiir yazarken kendi adıma sadece ölümü düşünerek üstelik
dünyada hasta ve mülteci çocuklar bitmeden
tavizsiz mutsuz...
ve sırf seni sevmek için yaşıyorum demeyi
kendime yakıştıramıyorum bilsen...
park kimsesizleri demek mi doğru
kimsesizler parkı mı yoksa sorusunu sordukça
bulut yorumculuğuna devam diyorum...
durumdan görev çıkararak
birbirlerinin ışığını kesen evlerin
balkonlarına muhtaç
ihtiyar seslerin
ölüme çare arayan yorgunluğunu düşünerek...
bakalım
sıkıcı yazlar mı önce bitecek
sızılı kışlar mı...
ve ben acaba
ilk ne zaman
sırf seni sevmek için yaşıyorum diyebileceğim..."...