Taviz Verme Şiiri - Enes Ulusoy

Sır çok mühim hadise bilmemeli kimseler
Zayıflık ve güçsüzlük sende saklı kalmalı
Gözyaşın aksa bile silmemeli kimseler
İnsanlar karakteri senden örnek almalı

Duygusallık bir yana merhametli olmalı
Merhamet bir mazlumun okşamaktir başını
Zalimin karşısında adaletli olmalı
Adalet gariplerin dik tutmaktır başını

Sen kendini kaptırma hayatın şöhretine
Ne azdırsın servetin ne seni aç bıraksın
Bilirim katlanmak zor dünyanın kulfetine
Ne güzel bu sayede günahlara ıraksın

İnsanlar umursamaz başın dara düşünce
Kötü günde çalacak bir kapı bulamazsın
Nerde iyi niyetler nerde bunca düşünce
Menfaatsiz, kimsenin aklında olamazsın

Sana gelir derseler neyin var üzgün müsün?
Sakın içini dökme omuzuna yaslanma
Halin vaktin nicedir acaba düzgün müsün?
Anlatma ki hayatta kimseyle kıyaslanma

Hele birde bir yare sakin aciz görünme
Kurşun yesen başından ah bile cekmeyesin
Ne aşkınla sevginle hislerinle övünme
O eşmeden bahceni gülleri dikmeyesin

Aynaya gitte bir bak o sureti unutma
Sana güven vereni karşında göreceksin
Sana söylenen sözü artık sindirme yutma
Nede olsa kabire yanlız sen gireceksin

Diyeceğim odur ki kimseye yok ihtiyaç
Muhtaç olduğun herşey kalbinin içindedir
Yanlız hissettiğinde kaldır ellerini aç
Yeri göğü yaratan tertemiz kalbindedir.